Ljúfar ástarsögur og margskonar kvennafar

Ég hélt því fram í síðasta bókabloggi að ástalíf væri fyrirferðamikið í bókaflóðinu og get núna bætt við að það er blandað fjölskyldudrama, mögnuðum sögum af tilfinningum og allskonar skemmtilegu nautnarúsi. En enginn má halda að ég sakni þess að hafa ekki meira af kreppunni í bókmenntunum enda hefði mér þá verið næst að skrifa um hana sjálfur. Þegar upp er staðið er það mannlífið sem stendur upp úr og skiptir máli, ekki kreppuhjal sem er bara fjas um krónur sem voru aldrei til. 

Ég hefi fyrr talað um frábærar bækur Sindra Freyssonar og Sölva Björns Sigurðssonarsem báðar fjalla um konur. Enn ein konubókin og ekki sú lakasta er bók Bjarna Bjarnasonar á Eyrarbakka sem ber nafnið Leitin að Audrey Hepburn.

Þetta er hugljúf kvennafarssaga fagurkera sem leitar að ástinni í evrópskum heimsborgum og finnur gildi lífsins í barnauppeldi á Eyrarbakka. Bókin er að sönnu ekkert stórvirki en hverrar blaðsíðu virði og reglulega vinalegt koddahjal okkur sem orðnir erum gamlir og dettur einstaka sinnum í hug að sakna gamalla kvennafarsdaga...