Gott að sofa hjá Yrsu...

Nei, það er ekki hægt að segja svona, frekar að ég tali um að sofa með Yrsu í fanginu sem hljómar reyndar ekkert betur því að í reyndinni sef ég alltaf hjá sömu konunni og Yrsa þessi er bara bókarhöfundur en giska góður.

Ég er semsagt að lesa nýjasta reifarann hennar Yrsu Sigurðardóttur, Horfðu á mig sem er gríðarlega vel upp byggður og spennandi eins og fleiri bækur hennar.

Fyrir reifaraaðdáendur sem vilja lesa sögu þar sem þeir hafa ekki hugmynd um hver vondi kallinn er fyrr en á síðustu metrunum þá er Yrsa rétti höfundurinn. 

Hvað sárnaði Helgu Kress?

Ein besta bók þessara jóla er bók Böðvars Guðmundssonar Enn er morgunn. Þarf engan að undra sem las vesturfarabækur sama höfundar. Bók þessi þolir fyllilega samjöfnuð við þær þó ég haldi ekki að hún standi þeim framar. Hér er sögð mikil örlagasaga af þýskum og íslenskum fjölskyldum, nasismanum, stríðinu, ástinni og missinum. Allt skrifað af snilld sem fáir eiga á fórum sínum.

Svo hefur bókin hlotið óvænta auglýsingu þegar fyrrverandi eiginkona skáldsins, Helga Kress, kaus að draga fram að hér væri stuðst við líf og sorgir foreldra hennar, Brunos Kress og Kristínar Önnu Kress húsmæðrakennara sem var systir Gunnars Thoroddsen forsætisráðherra.

Í gær var ég að af því í bóksalastarfi mínu í gærdag að ég hefði lesið þessa bók og gæti mælt með henni fyrir alla sanna bókaorma. Þá spyr nærstaddur þessarar spurningar,hvað var það sem Helgu Kress sárnaði svona í bókinni?

Nú þekki ég ekki Helgu þessa, ekki einu sinni hitt hana svo ég viti og er rétt málkunnugur Böðvari. En engu að síður er spurningin í alla staði áhugaverð og algerlega opinber eftir að Helga gerði opinskátt að hún væri ósátt við bókina. Og þetta er ekkert einfalt því öll hin meintu ættmenni Helgu í bókinni eru áhugaverðar, heillandi og þar í leynist enginn skúrkur.

Einfaldasta skýringin er að Helga sé ósátt við lýsinguna á sjálfri sér en Helga heitir hér Eva og er einstaklega heillandi eldri valkyrja í nútímanum sem skilgreinir alla kalla sem hún og aðrar kvenpersónur ættarinnar hafa bæði gifst og skilið við með einu orði, - "drullusokkur".

Móðir Evu er líka sérstaklega heillandi persóna, brothætt en samt stór í gerð sinni. En mig grunar að það hvernig höfundur endar sögu þeirrar konu hafi verið afkomendum hennar ákveðin vonbrigði. Það að húsmæðrakennarinn brotni endanlega undan þunga örlaganna er líka allt annað en átti við í skráðu lífshlaupi Kristínar Önnu Kress sem lést á sjúkrahúsi í Reykjavík komin á níræðisaldur.

En kannski er ég bara á villigötum og kannski sárnaði Helgu Kress bara að enn í höndum manns sem hún hafði löngu skilið við og allt er það skiljandlegt.

Hvað um það, þá á rithöfundurinn Böðvar allar þakkir skildar frá okkur hinum fyrir frábæra bók um mikla hamingju og enn meiri harm.

Arnaldur og aðrir sem ég hef lesið...

Ég var að ljúka við Svörtuloft Arnalds Indriðasonar. Ég tók mér frí frá Arnaldi í fyrra og má segja að ég hafi komið nokkuð fersk að honum í ár. Í Svörtuloftum er lögreglumaðurinn Sigurður Óli í aðalhlutverki og rannsakar hann fólskulega árás á konu. Sú rannsókn leiðir hann inní peningageirann, en bókin gerist á góðæristímanum. Allir eru að græða og allir eru að flýta sér á óskaplega mikilvæga fundi. Aðal skúrkarnir í bókinni hafa gengið græðginni á hönd og má segja að gróðafíknin leiki þá að lokum mjög grátt. Arnaldur er oft með hliðarsögur í sínum bókum og svo er einnig í þessari bók. Sú saga er mjög sársaukafull og átti ég oft erfitt með að lesa þá kafla. Þessi nýjasti krimmi Arnaldar heldur manni því alveg við efnið þó á stundum finnist mér full mikill prédikunartónn í umfjöllun hans um góðærið. Sigurður Óli er líka maður sem ég hef ekki mikinn áhuga á að umgangast dags daglega! Hann er ekki alveg mín týpa!

Aðrar nýjar bækur sem ég hef lesið núna á þessu hausti er bókin Málavextir eftir Kate Atkinsson. Sú bók er spennusaga eins og Svörtuloft en af allt öðrum toga. Því þótt bókin sé spennusaga fjallar hún að mínu viti mest um missi og sorg. Sorgin getur birst okku í ýmsum myndum, t.d. við skilnað. Ef manneskjan gengur sorginni á hönd getur hún líka staðnað, á endanum þurfa flestir að sætta sig við lífið eins og það er og halda áfram.
Margar ljóðabækur hafa komið út í haust og hef ég lesið nokkrar þeirra. Komin til að vera nóttin eftir Ingunni Snædal, Nokkur orð um kulnun sólar eftir Gyrði Elíasson eru ótrúlega heillandi bækur og Hundgá úr annarri sveit eftir Eyþór Árnason er einnig góð. Öll og þó einkum Gyrðir og Ingunn hafa mjög góð tök á íslensku máli. Og melakólían í bók Gyrðis seiðir mann til sín og það sem hefur alltaf heillað mig við ljóð Ingunnar er hvað hún er blátt áfram.

Melankólían sem ég talaði um áðan í ljóðum Gyrðis er líka til staðar í smásagnasafni hans Milli trjánna. Sögurnar hans í þeirri bók eru stundum eins og svart hvítar kyrralífsmyndir og ef eitthvað er í lit fer það ekki fram hjá manni. Einkar heillandi sögur, oft meira um það sem kraumar undir niðri en það sem er á yfirboðinu. Ég las reyndar einnig snemma á þessu hausti smásagnasafn Þórarinn Eldjárn sem ber heitið Alltaf sama sagan. Þær smásögur eru allt annars eðlis en smásögur Gyrðis. Þórarinn er eins og Gyrðir mikill stílisti og húmorinn hjá honum er oft óborganlegur. Ég læt þetta duga um bækur í bil. Nóg er eftir að lesa, um 700 titlar hafa komið út á árinu.

Gleðileg bókajól. Elín