Er Arnaldur ekki bara að fordæma sjálfan sig?

Er byrjaður á bókinni "Myrká" eftir Arnald Indriðason. Hef aldrei verið mikill aðdáandi hans og þá sérstaklega fyrir ófrumleika sinn nema kannski í fyrstu bókinni sinni, "Synir duftsins" en eftir þá bók hefur hann náð að halda sig niðri með hálf leiðingjörnum löggu-thrillerum þar sem aðalpersónurnar glíma við ótrúleg persónuvandamál sem jaða við að vera bókaútgáfa af CSI. Sem dregur mig að aðalmálinu.

Það er skemmtileg lýsing Arnaldar í sögunni á Hollywood-glæpaþáttum þar sem hún lýsir persónunum í þeim þáttum meðal annars að þær eru nafurskjótar að leysa mál og sífellt að vitna í heimsbókmenntir á meðan þær ná vondu köllunum, sem tekst alltaf. Það mætti einnig bæta við að til að brjóta upp atburðarrásina í þáttunum þá bæta handritahöfundarnir inn persónulegum vandamálum aðalpersónanna.

Í bókum Arnalds er það þannig að það tekur eina bók að leysa málið. Þetta tel ég nú vera nafurskjótt þar sem mörg mál hafa tekið fleiri mánuði, jafnvel ár að leysast. Síðan má einnig sjá það að Erlendur, aðalpersónan í flestum bókum Arnalds hefur sést vitna í svokallaðar heimsbókmenntir Íslands. Í bókum Arnalds næst eða uppgötvast alltaf hver vondi kallinn er. Síðan eru það persónulegu vandamálin. Erlendur, aðalpersóna Arnalds, á í einhverjum mestu vandamálum með fjölskylduna sína þar sem enginn úr henni vill tala við hann. Þá bendi ég á aðalpersónu glæpaþáttanna, CSI: Miami, Horatio Cane. Hann á í mjög svo svipuðum vandamálum við sína fjölskyldu.

Að svo stöddu tel ég að Arnaldur þurfi að fara í endurnýjun á sínum stíl og kannski að endurnýja hugmyndir sínar.

Burðarlasinn ekkjumaður sem dó í Stórubólu

Á árunum 1697-1707 bjó í Keldnakoti í Flóa maður að nafni Þorvaldur Jónsson. Hann mun fæddur 1635 og er húsmaður  á Skúmsstöðum á Eyrarbakka 1681. Talinn í manntali 1703 ekkjumaður "burðarlasinn," dó í Stórubólu 1707. Dætur átti hann þrjár og er af þeim nokkur saga.

 

Þannig hefst þáttur Helga Ívarssonar um Þorvald í Keldnakoti þar sem segir fráfjölmörgum merkum Flóamönnum, þar sem fléttað er saman heimildum 18., 19. og 20. aldar en þátturinn er skráður á þeirri 21. 

 

Þegar ég skráði örnefni í Brattsholti 1983 var áberandi vallgróin rúst vestan við túnið nefnd Þórutóft nr. 13 á örnefnaskránni. Sigurður Pálsson fæddur í Brattsholti 1895 var heimildarmaður minn þarna um örnefnin. Taldi hann að þarna hefði verið kofi einsetukonu með þessu nafni en kunni á henni engin deili. Í huga mér er óljós sögn um að konan í kofanum hafi verið Þóra Bergsdóttir sem þarna hafi búið sín síðustu ár. Set ég þetta hér með stærsta fyrirvara því sögnin er óviss.

 

Ekki er þó gaman að guðsspjöllunum ef enginn er í þeim bardaginn og því eru í þáttum Helga ýmsir bardagar:

 

Þeirrar orsakar vegna að hérnefnd Margrét hafði uppá sig játað í votta viðurvist að hún hefði tekið með leynd eina á frá nefndum Ingimundi, skorið hana á næturtíma og falið síðan í poka, niður í brunni falið og þetta sama höfðu leitarmenn fundið þá þeir það rannsökuðu. Er nú Margrét áðurnefnd hér persónulega nálæg og játar nú sem fyrr þetta allt satt að vera: En öngva segir hún í þessu verki með sér hafi hvörki í ráðum né dáðum.

 

Sjá nánar í kveri því sem út kemur þegar líður að hausti, sjá nánar http://bokakaffid.blog.is/blog/bokakaffid/entry/875558/

 

 

Dan Brown = Ian Flemming

Myndin "Englar og djöflar" var frumsýnd núna fyrir stuttu. Eins og flestir vita er hún gerð eftir samnefndri bók eftir höfundinn heimsfræga Dan Brown. Bókin er nokkuð góð og höfundurinn nær að spila vel úr staðreyndum án þess að breyta þeim of mikið. Hún er vissulega betri en bókin "Da Vinci lykillinn" þar sem sagan gerist óttalega hægt og eiginlega alltof lítið gerist á hverri síðu og þannig nær höfundur að lengja bókina með einstaklega leiðinlegum og of rómantískum lýsingum á umhverfinu.

Það var líka gerð mynd eftir þeirri bók sem var eins og bókin, ekki upp á marga fiska. Þrátt fyrir það náði sú mynd bókinni betur heldur en myndin "Englar og djöflar" náði sinni bók. Í "Da Vinci lyklinum" gerðist meira og minna allt eftir bókinni. Hún gerðist hægt, persónan sem hann Tom Hanks lék var mjög stirð og hundleiðinleg og franska leynilögreglan hélt uppi skemmtilegri alhæfingu Frakka, semsagt mjög hrokafullur.

Myndin "Englar og djöflar" breytir bókinni frá því að vera mjög fræðandi og fyndin í að vera eins og einhver James Bond thriller með alltaf töff aðalpersónu sem minnir helst á persónu Ian Flemmings, James Bond. Einnig hefur hún tekið að sér sama hraða og margar kjánalegar Hollywood myndir gera.

Það er leiðinlegt að sjá hvernig Hollywood tekst að eyðileggja fínar bókmenntir bara til að heilla til sín nokkra áhorfendur og græða peninga. Og ef ég vitna í Robert Plant: "In the old days, this would be called selling out."

gbv.