Þar sem bækurnar blogga

Ég hef verið dálítið föst í spennusögum þetta sumarið, að hluta til út af  starfi mínu í bókabúðinni. Það er alltaf gott að þekkja aðeins til höfundanna og það eru jú spennusögurnar sem seljast hvað mest á sumrin.

Ég hóf sumarið á því að lesa sprellfjörugan kósýkrimma sem ber nafnið Kaffi og rán og er eftir Catharinu Ingelman-Sundberg. Sagan fjallar um gamalmenni sem búa á elliheimili þar sem allt er fremur naumt skammtað og maturinn er bragðlaus. Til að hressa aðeins uppá tilveruna ákveða þau að fremja rán. Sagan er bráðskemmtileg og á köflum spennandi. Hún  minnir mann líka á að öll höfum við okkar væntingar sama á hvaða aldri við erum.

Næsti krimmi sem lenti á náttborðinu var Dauðaengillinn eftir Söru Blædel. Dauðaengillinn óskaplega verðmæt glermynd sem hefur verið í eigu sömu fjölskydunnar í langan tíma. Dauðaengillinn hverfur og sömuleiðis fjölskyldufaðirinn. Sagan fléttast að mestu í kringum glermyndina og ég verð að segja að mér fannst hvorki sagan né persónusköpunin trúverðug.

Djöflatindur eftir Deon Meyer er aftur á móti frábær spennusaga. Sagan gerist í Höfðaborg í Suður-Afríku og aðal söguhetjan er Benny, einkar drykkfelldur lögreglumaður, hann er við það að missa konuna út af drykkju sinni en um leið glímir hann við erfitt mál. Benny eltist við morðingja sem hefur lýst barnaníðingum einkastríð á hendur. Margar aðrar  áhugaverðar persónur koma við sögu og hitinn og ólgan í Suður-Afríku skila sér vel í gegnum sögunna.

Eftir þennan lestur fannst mér nú nóg komið af spennusögum. Næsta bók sem lenti á náttborðinu var Indian Nocturne eftir ítalann Antonio Tabucchi. Bókin fjallar um mann sem fer að leita vini sínum á Indlandi, en það hefur ekkert heyrst frá honum í heilt ár. Bókin kom fyrst út árið 1984 og gerist því fyrir tíma internets og snjallsíma. Þetta er áleitin saga og í lok bókarinnar veit maður ekki hvort vinurinn og sá sem er að leita að honum, séu í rauninni einn og sami maðurinn. Ég veit ekki hvort þessi bók fæst á Íslandi, en þeir sem eru tæknivæddir geta kannski keypt hana sem rafbók eða pantað hana Amazon.

Ég var búin að vera um klukkutíma í  einni af frægustu bókabúðum Parísarborgar, Shakespeare and Company, þegar ég rakst á bókina Parísarkonan eftir Paulu McLain. Bókin kom út á íslensku fyrir seinustu jól og ég hafði heyrt talað vel um hana. Ég hef samt ekki lagt í að lesa hana fyrr en nú, það eru til svo margar bækur og bíómyndir um París og margar þeirra eru mjög klisjukenndar. Mér finnst Paulu Mclain takast í þessari sögu að þræða framhjá flestum Parísarklisjum. Í bókinni segir frá sambandi Hadley Richardsson og Ernest Hemingway, en hún var fyrsta konan hans. Sagan hefst í Chicago, en berst svo til Parísar. Höfundi bókarinnar tekst að draga upp mjög sannfærandi mynd af Hadley og hefur greinilega góða þekkingu á verkum Hemingway. Frásagnarstíllinn er meira að segja töluvert í anda Hemingways. Sagan gefur góða mynd af því hvernig lífið var í París á árunum 1920-1925, en einnig má segja að hún sýni vel hvernig rithöfundurinn Ernest Hemingway verður til. Hemingway skrifaði vissulega um þetta sjálfur í Veislu í farangrinum, en í Parísarkonunni er sagan sögðu út frá sjónarhóli konunnar og það er töluvert annað sjónarhorn. Sagan vakti mig einnig til umhugsunar um stöðu konunnar á þessum árum. Hadley tekur hlutverk sitt sem eiginkona mjög alvarlega og er greinilega hægri hönd Ernest (ef ekki líka vinstri) og með það í huga er kennski enn þá sorglegra hvernig samband þeirra endar.

Fleiri bækur hafa legið á náttborðinu í sumar en það verður ekki fjallað um þær í þessum pistli. Kannski síðar.

Elín Gunnlaugsdóttir